نـمی‌رسد به کـفِ پـایت آسـمـان حـتی            اگر که قـد بـکـشد روی نـردبان حتی

نمی‌شود نفسی از تو را به شعر کشید            اگـر خـدا بـدهـد عـمـرِ جـاودان حـتی

بهـشـتِ خـاکی دنـیایِ سـایـه‌سارت را            نـمی‌دهـیـم به جَـنّـات آن جـهـان حتی

کجاست خانۀ عرشت؟ که در شب معراج            کسی نداشت از آن لامکان نشان حتی

تو ناشـناسِ زمـینی؛ نمی‌شـنـاسـیـمـت            اگـر که بـاز کـند آسـمـان دهـان حـتی

فقط تویی که شـبیه تویی؛ نظیر تو را            کسی ندیـده در آئـیـنه‌ات؛ در آن حتی

عـدالـتی که تو دادی به تـارک تـاریخ            نـدیـده کس بـدلش را به داسـتان حتی

شکسته است نمکدان به سفرۀ زخمت            به دستِ هر که گرفته‌ست از تو نان حتی

مـنـاره چـاهِ عــذابِ مــؤذنـش بـشــود            اگر بدون تو گـفـته‌ست یک اذان حتی

جـماعـتی که مسلـمانِ دینِ غیر تـوأند            جـهـنم است سـزای ثـواب‌شـان حـتـی